DE DARWIN-AWARD WEDSTRIJD [Irralorifa 2]

De Darwin-award wedstrijd

Deelname aan de Darwin-award wedstrijd door onderlinge competitie is helaas niet mogelijk. Het is zelfs niet toegestaan zich voor deze prijs aan te melden. De award wordt uitsluiten postuum toegekend door een deskundige jury die haar oordeel baseert op het onderzoek naar nieuwsfeiten betreffende personen die zich onderscheiden door de manier waarop zij zichzelf per ongeluk op de meest domme wijze om het leven weten te brengen. Dus een gecrashte autocoureur valt hier gewoonlijk niet onder, want deze komt om bij een ongeluk en niet per ongeluk. Beroepsrisico.

Wie wel voor de prijs in aanmerking kwamen, waren drie Palestijnse terroristen die met een bom onderweg waren naar hun doel in Israël, maar onderweg door hun eigen explosief werden gedood. Het tijdmechanisme van het hun aangeleverde explosief stond nog ingesteld op wintertijd en de horloges van de mannen op zomertijd. Een fataal tijdverschil. Het schijnt waar gebeurd te zijn, maar ik ben de bron kwijt.

De award die begrijpelijkerwijs nooit wordt uitgereikt heet naar Charles Darwin, omdat de winnaars de evolutie bevorderen door hun domme genen aan het reproductieproces te onttrekken. Er moet dus wel een zeker risico genomen worden. Neem bijvoorbeeld de motorstuntman die via een aanloophelling over een stel of zelfs door een stel brandende bussen sjeest. Het moet een keer fout gaan, al moeten we opzet uitsluiten. Deze man weet dat hij iets doet dat letterlijk levensgevaarlijk is. Eerzucht vecht met domheid. Maar net als de autocoureur neemt de stuntman bewust dit risico.

Voor de Darwin-award is het stupiditeitscriterium zeer  wezenlijk: het slachtoffer mag geen besef hebben dat hij iets gevaarlijks doet. Zo bluste een familielid een pan brandend frituurvet met een emmer water. Gevolg: een enorme vuurexplosie en een totaal vernielde bijkeuken. De verf op de kozijnen en de plastic gordijnen waren door de hitte gesmolten. Gelukkig had de dader geen verwondingen, dus geen prijs. Hobby van deze brandbestrijder: chemie! Maar de man die zijn sprong van de Eiffeltoren met zijn leven moest betalen, had blijkbaar evenmin het gymnasium bezocht; anders had hij geweten dat een verenpak bij een mens niet tegen de krachten van de natuur is bestand. Bij Icaros smolt de was van zijn verenpak; hoogmoed werd letterlijk zijn dood. Hij verdient de Darwin-award evenzeer als de Eiffeltorenman.  

Ook in de literatuur zijn virtuele nominaties te vinden. Neem in de Bijbelse oudheid: Absalom. Een flauwe grap van Willem Frederik Hermans houdt in, dat indien de naam van deze Bijbelse strijder niet had gerijmd op kapsalon, hij ook niet aan zijn haren in een boom was blijven hangen en nog wel in een boom van de pruikenbomensoort [ik verzin het niet] en dus ook niet gedood zou zijn. Maar het verband tussen kapsalon en Absalom is er alleen in het Nederlands en ons lage land was in Bijbelse tijden nog een koude zomp zonder kapsalons. Absalom werd achternagezeten door een stel strijders van koning David. Zijn lange haren wapperden in de wind tot hij met zijn muildier onder een terebinth doorreed en zijn kapsel bleef vastkleven in de harsachtige takken. Zo hing hij daar hulpeloos tot zijn achtervolgers hem doorspietsten. Wat hij deed was logisch: op de vlucht slaan. Had hij maar een pruik gedragen [bedacht Flaubert al] of op tijd de kapper bezocht. Geen Darwin-award voor Absalom.

Een bekend motief in de literatuur dat al voorkomt in een verhaal van Ovidius en wel in Pyramus en Thisbe, is het fatale misverstand. Pyramus heeft een geheim afspraakje met Thisbe in het park. Hij is wat verlaat en treft in het park onder een moerbeiboom de met bloed bevlekte kleren aan van Thisbe. Een leeuw heeft haar opgegeten, denkt hij. Hij wacht geen moment en steekt zijn zwaard in zijn borst. Als hij reutelend ineenzakt, komt Thisbe tevoorschijn. Zij was op de vlucht voor een leeuw die haar had aangevallen maar die gelukkig slechts haar mantel had geklauwd en die met het bloed van een eerder verscheurd hert had besmeurd. En Thisbe neemt het zwaard uit Pyramus lijf en steekt zichzelf dood. Een treurig misverstand. Maar ook hier niet per ongeluk, want ze slaan de hand aan zichzelf. Al is hun gedrag wel ondoordacht en impulsief. We zien dit motief  in de 17^de eeuw terug in Romeo en Juliet. Ook Romeo had beter even moeten controleren of Juliet noch een beetje asemde. Maar nee; in al zijn wanhoop slokt hij een flinke dosis vergif naar binnen. Dus evenmin een Darwin-award voor dit duo, helaas.

De winnaars van de Darwin-award zijn meestal geen beroemde figuren, maar tot hun dood onbekende brave brekebenen die een ongeluk overkomt [man zittend op boomtak, zaagt aan de verkeerde kant tak af] of sullige terroristen die niet met explosieven kunnen omgaan. Je kunt overigens ook voor de prijs in aanmerking komen, als je jezelf onopzettelijk onvruchtbaar hebt gemaakt. Of de prijs dan wel wordt uitgereikt, vermeldt Wikipedia niet.
Overigens hebben veel verhalen op het internet een hoog broodje-aap gehalte [Urban legend].